نیروگاه‌های سنتی، مانند تأسیسات زغال‌سنگ، گاز و هسته‌ای، توربین‌های چرخان بزرگی را به کار می‌اندازند که ذاتاً اینرسی مکانیکی ایجاد می‌کنند. این اینرسی نقش مهمی در مقاومت در برابر تغییرات ناگهانی فرکانس سیستم از طریق تکانه فیزیکی جرم‌های چرخان ایفا می‌کند.

در مقابل، منابع انرژی تجدیدپذیر (RES) مانند سیستم‌های فتوولتائیک خورشیدی (PV) و توربین‌های بادی مدرن - به ویژه آنهایی که از طریق اینورترهای الکترونیک قدرت متصل می‌شوند - به طور طبیعی اینرسی ایجاد نمی‌کنند. این امر در درجه اول به دلیل جدا شدن الکتریکی آنها از شبکه و محدودیت‌های ذاتی در طراحی مبدل‌ها است.

⏲️ پیامدهای اینرسی کاهش یافته:

در سیستم‌هایی با اینرسی کاهش یافته، اختلالاتی مانند قطع برق عمده ژنراتور یا قطع قابل توجه بار باعث انحراف فرکانس سریع‌تر و عمیق‌تر می‌شود و در نتیجه خطر بی‌ثباتی سیستم یا خاموشی‌های گسترده را افزایش می‌دهد.

علاوه بر این، بروز نرخ سریع تغییر فرکانس (RoCoF) بیشتر می‌شود. 📉

این می‌تواند منجر به موارد زیر شود:

⏩ فعال‌سازی ناخواسته سیستم حفاظت، یا

⏩ رفع خطا با تأخیر، که بی‌ثباتی شبکه را تشدید می‌کند.

⏳اینرسی مصنوعی در سیستم‌های قدرت:

اینرسی مصنوعی (که اینرسی مجازی نیز نامیده می‌شود) به شبیه‌سازی مصنوعی اینرسی طبیعی با استفاده از الکترونیک قدرت و الگوریتم‌های کنترل اشاره دارد. اینرسی مصنوعی به منابع مبتنی بر اینورتر مانند توربین‌های بادی، سلول‌های خورشیدی فتوولتائیک و سیستم‌های ذخیره انرژی باتری (BESS) اجازه می‌دهد تا پاسخی سریع و خودکار به تغییرات فرکانس شبکه ارائه دهند - درست مانند ماشین‌های دوار معمولی (به عنوان مثال، توربین‌های بخار) که به طور طبیعی این کار را انجام می‌دهند.

به عبارت ساده:

> اینرسی مصنوعی به سیستم‌های تجدیدپذیر "سبک" کمک می‌کند تا در طول اختلالات شبکه "سنگین" عمل کنند.


⚠️ اگر سطوح اینرسی در لحظه - چه طبیعی و چه مصنوعی - به طور دقیق اندازه‌گیری و از نظر جغرافیایی نقشه‌برداری نشوند، اپراتورهای سیستم نمی‌توانند با اطمینان از تاب‌آوری شبکه در برابر اختلالات در مقیاس بزرگ، به ویژه با افزایش نفوذ منابع مبتنی بر اینورتر، اطمینان حاصل کنند.